Zachęcamy do zapoznania się z naszą najnowszą publikacją dot. bractw religijnych w Polsce, wydanej w serii „Studia nad katolicyzmem”. Pierwsze fraternie pojawiły się w Kościele już w IV w. W Europie jednak zaczęły się rozwijać dopiero w IX wieku, a w późniejszych wiekach także na innych kontynentach. W Europie, w też w Polsce, istnieją bractwa działające nieprzerwanie od kilkuset lat, jednak wciąż powstają także nowe. „W wielu krajach Europy bractwa katolickie są bardzo wyraźnymi przejawami nie tylko historii, ale również formami współczesnego zaangażowania religijnego. Bractwa katolickie, znane jako cofradías lub hermandades, odgrywają kluczową rolę w organizacji i uczestnictwie w procesjach Semana Santa, czyli Wielkiego Tygodnia w Hiszpanii. W wielu miastach, takich jak na przykład Sewilla, Malaga czy Valladolid, tysiące osób każdego roku nosi figury świętych oraz uczestniczy w organizowanych na ulicach procesjach. Podobnie w Portugalii członkowie „Irmandade do Santíssimo Sacramento”, czyli Bractwo Najświętszego Sakramentu, regularnie uczestniczą w adoracji eucharystycznej, nabożeństwach oraz procesjach.
W ujęciu socjologicznym bractwo religijne można rozpatrywać dziś – i jest to główna rama interpretacyjna, którą przyjęliśmy w tym zbiorze tekstów – jako elementy lokalnej pamięci zbiorowej oraz składniki społeczności lokalnych, stanowiące wehikuły transmisji tradycji (kulturowej i religijnej) w danych społecznościach lokalnych. Bractwa kultywują pamięć o swojej przeszłości, m.in. o wydarzeniach z własnego funkcjonowania, takich jak powstanie, zmiany w funkcjonowaniu, członkowie, itd., a czyniąc to, kształtują lokalne ramy pamięci w społecznościach, w których są osadzone […].
Bractwa to jednak nie tylko organizacje o nieprzerwanym wieloletnim trwaniu, choć i takie też istnieją. Wciąż powołuje się nowe bractwa, które nawiązują do dawnych tradycji, aby w ten sposób pogłębić sens ich działania oraz scementować członków mocą tradycji i pamięci społecznej. Nie można oczywiście zapominać o kluczowym wymiarze religijnym – są to bowiem instytucje, w przypadku których omawiany wymiar społeczny w doświadczeniu członków jest drugoplanowy, sytuując się za rozwojem duchowym i uczestnictwie religijnym” (fragment ze Wstępu do publikacji).
Publikacja to pobrania tu:
